Benim hayatta en sevdiğim lezzetlerden biridir. Salata suyu. Ya da, daha doğrusu, salatanın suyu. Yemeğin yanına yaptığınız mis gibi çoban salatanın dibinde kalan suyu var ya hani. Hani, çocukken ayıp nedir bilmeden sofrada önce ekmek bandığınız, salata bittiğinde de kafanıza diktiğiniz salatanın suyu. Evde tek başınızayken affetmediğiniz ama kebapçıda, toplum içinde ayıp olur diye içemediğiniz, garson kaldırırken içinizin gittiği salatanın suyu.

Siz hiç yağmurda yürüyüşe çıktınız mı? Çıkmışsanız bizzat yaşamışsınızdır, çıkmasanız da aşikardır zaten. Islanırsınız. Yağmurda yürümenin doğal sonucudur bu. Diyebilirsiniz ki, “evde çok bunaldım, yağmura rağmen çıkıp yürümem lazım”. Kimsenin size bir diyeceği yok, çıkın tabi. Ama yağmurda yürüyecekseniz, büyük ihtimalle kendi başınıza yürürsünüz. Kimsenin gelip de sizinle beraber ıslanmasını bekleyemezsiniz. Ya da gelip siz yürürken şemsiye tutmasını.

Hayatta mutlu son diye bir şeye inanmıyorum. Hayatta son diye bir şey olduğuna inanmıyorum. Hayat bir döngü, biten her şey yeni bir başlangıcı da beraberinde getiriyor. E, o döngü içindeki de her süreç te mutlu olmuyor, olamıyor. Hayal edebildiğim bir tek gerçek son var; o da ölüm. Onda da eğer bilinç ölümden sonra varlığını sürdürüyorsa yine süreç devam ediyor, aslında bir son yaşanmıyor. Ha, eğer ölüm bedenle birlikte onca yılların emeği bilinci de götürüyorsa yanında, bu sona da mutlu demek mümkün değil haliyle.

Son yazdığım Nükleer Mevzular başlıklı yazım vesilesi ile pek çok dostumla farklı açılardan fikir paylaşma şansım oldu. Yazdıklarımı haklı ama rahatsız edici bulanlar çoğunlukta; ancak onlara da benim meslek gereği zaten bildiğim bazı şeyleri açıklamak durumunda kaldım. Aklımdayken buraya da dökmek istedim.

Bu konuda yazmayayım diye çok gerdim kendimi ama dayanamayacağım. Baştan söyleyeyim, hiçbir şekilde mevcut nükleer santral teknolojisinin hayranı değilim. Hatta atomu parçalayıp da çıkan enerjiden alt tarafı su kaynatıp türbin döndürerek elektrik enerjisi üretilmesini son derece ilkel buluyorum. Ama…

Kazandığınızda bir dakika sevinin. Kaybettiğinizde bir dakika üzülün. Her iki durumda da üstüne bir dakika da düşünün. Olanlardan, olmayanlardan dersinizi çıkarın. Sonra da işinize bakın. Hayat ne bir sevinçten, ne bir üzüntüden, ne de bir düşünden ibaret. Önünüzdeki bir dakikalara doğru yaşayın. Önünüzdeki bir dakikaları doğru yaşayın.

Dedem. 39 yıl oldu kaybedeli. Allah rahmet eylesin. Çocukluğumdan hayal meyal tatlı bir anı benim için. İlk torun olmanın lüksü ile en çok keyfini çıkaran da benim muhakkak ki “kara dede”nin.