Hayatta mutlu son diye bir şeye inanmıyorum. Hayatta son diye bir şey olduğuna inanmıyorum. Hayat bir döngü, biten her şey yeni bir başlangıcı da beraberinde getiriyor. E, o döngü içindeki de her süreç te mutlu olmuyor, olamıyor. Hayal edebildiğim bir tek gerçek son var; o da ölüm. Onda da eğer bilinç ölümden sonra varlığını sürdürüyorsa yine süreç devam ediyor, aslında bir son yaşanmıyor. Ha, eğer ölüm bedenle birlikte onca yılların emeği bilinci de götürüyorsa yanında, bu sona da mutlu demek mümkün değil haliyle.

Son yazdığım Nükleer Mevzular başlıklı yazım vesilesi ile pek çok dostumla farklı açılardan fikir paylaşma şansım oldu. Yazdıklarımı haklı ama rahatsız edici bulanlar çoğunlukta; ancak onlara da benim meslek gereği zaten bildiğim bazı şeyleri açıklamak durumunda kaldım. Aklımdayken buraya da dökmek istedim.

Bu konuda yazmayayım diye çok gerdim kendimi ama dayanamayacağım. Baştan söyleyeyim, hiçbir şekilde mevcut nükleer santral teknolojisinin hayranı değilim. Hatta atomu parçalayıp da çıkan enerjiden alt tarafı su kaynatıp türbin döndürerek elektrik enerjisi üretilmesini son derece ilkel buluyorum. Ama…

Kazandığınızda bir dakika sevinin. Kaybettiğinizde bir dakika üzülün. Her iki durumda da üstüne bir dakika da düşünün. Olanlardan, olmayanlardan dersinizi çıkarın. Sonra da işinize bakın. Hayat ne bir sevinçten, ne bir üzüntüden, ne de bir düşünden ibaret. Önünüzdeki bir dakikalara doğru yaşayın. Önünüzdeki bir dakikaları doğru yaşayın.